Şöyle bir geçerken uğradım ömür sokağınıza. Bir çocuk oturuyordu sokağın hemen girişinde. Taşları yerinden oynamış, ancak bir çocuğun oturabileceği kadar yükseklikteki kaldırımda, sokak lambası sönük kalıyordu ayın ışığında...Ağustos ayının yaza bu kadar yakıştığı bir günde, iki büklüm olup titremek hiç yakışmıyordu çocuğa...Çocuğun bu hallerine aldırış etmeyen hava, sıcaklık kavgasına tutuşmuşçasına her yeri ayrı tokatlıyordu derecesiyle...

  Neden bu kadar dayanılmazdır bir çocuğun gözyaşları? Nasıl görmezden gelinirdi ki titremeleri, buz kesmiş elleri, ürkek bakışları? Üstelik böyle bir havada...Meteliğe atılan kurşun kadar ağır olmamalıydı yalnızlığı...İçine işleyen sadece korkusu olsaydı bir şeylerin, açıkta bir kaldırımda, taş kesilmişçesine oturmazdı öyle...

  Çocuk...Her çocuk kadar çocuk...Masumiyeti; boyunun küçük, saçlarının örgülü oluşunda değildi. Ya da gülünce olmayan dişlerinden önce dilinin gözükmesinde...Hangi dişsize yakışırki gülmek bu kadar? Hangi oyun oyun gibi gelir ki bir başkasına? Hangi dünya güzeline bu kadar yakışır ki bir elbise? Hangi çikolata daha çok sever ki yerken ağzını yüzünü batıranı? Ağlamanın yakışmadığı, sus-pus oturmanın O'na göre olmadığı, korku ve titremenin üstüne oturmadığı, bir çocuğun karanlıkta kalması, çocukluk halleri olamazdı...

  Çöp kutusundaki kediyi ürkütmeden geçme çabasındayken, kendi varlıksızlığına ağlayan biri daha vardı bu sokakta. Yan yana oturdular. Ne bir ses, ne bir hareket...Çıt çıkarmaktan korkuyorlardı sanki. Sessizlik; hazandan kalma bir çınarın dalında, hasbelkader duran bir  hüzün yaprağı gibi, bırakıverecek kendini gecenin koynuna...Her şeyin anormal olduğu şu görünümde, normal olan bir şey var mıydı? Oysa çocuğun başına, kelimelerden öyle güzel taç yapılırdı ki...Daha önce hiçbir kitabın yazmadığı, hiçbir şarkının söylemediği, her ne sebepten olursa olsun  bir araya gelmemiş kelimeler, yüzünü güldürebilir O'nu canlandırabilirdi...

   Sevgi bir cesaretle uzattı elini Hayat'a...Çocuk sanki gülümsemek için bu eli bekliyordu...Gülümsedi...Yavaşça kalktı oturduğu yerden. Korkmuyordu ve titremiyordu da artık. Pireyi deve yapmak kolaylığında, deveye hendek atlatmak zorluğunda, siyahla beyazın birbirine karışmaz bütünlüğünde, bir cesaret sarıldılar birbirlerine...Sokağı döndüklerinde el ele; hava aydınlanacak, mevsimler bahar olacak ve hercai menekşelerin kokusu her yanı saracaktı...

                                                                                    Sevgiler...