Annenannelerimiz, babaannelerimiz zamanında insanlar daha mı safmış ne? Birbirlerine, eş dost akrabaya, konu komşuya saygı, hürmet, yakınlık daha bir başkaymış sanki. Art niyet gütmeden aralarında geçen diyaloglar, bazen çok komik olaylara sahne olurmuş:) Teknoloji yok tabi, kitle iletişim araçları sınırlı. En büyük nimet (lüks sayılabilecek) ev telefonları. Ozamanlar mektup en iyi haberleşme aracıymış.Şimdiki gibi hızlı değil tabi anında görüntü olayı yok...Bir mektup yollayacaksın arkasından cevabını beklerken postacı en büyük aşkın olacak:)

  Dedim ya haberleşme bu kadar hızlı değilmiş, medya olayı yok, günümüzde olan olaylar belki o zamanda yaşanıyordu fakat insanlar herşeydeden anında haberdar olamıyordu.Hal böyle olunca insanlar daha safmış yani tabiri caizse ''cin fikirli'' değillermiş tabi bu benim fikrim.Komşuluklar, arkadaşlıklar, sıkı dostluklar ömür boyu devam edermiş, edermiş te komik olaylar da çok yaşanırmış.

  Rahmetli Babaannem (Nur içinde yatsın) bir gün bir akrabalarına ev görmeye gitmişler.Ev hediyesi alınacak eli boş gidilmez. Semt pazarına uğramışlar yanında gelinleriyle birlikte. Altı tane porselen yemek tabağı almış, geçerken iki kilo da elma almış, tabak poşetinin üstüne koymuş. Neyse varmışlar ziyarete hoş sohbet yemiş içimişler. Hediyesini vermişler sonra herkes evine. Aradan bir zaman geçmiş, başka bir yerde karşılaşmışlar Babaannemle ev hediyesi götürdüğü akrabası. Kadıncağız teşekkür ederek başlamış söze:) ''Ablacım tabak almışsın ihtiyacım da vardı sağol ama tabaklardan üç tanesi eğri çııktı alırken bakmadın mı? Babaannem ''Amanııın öyle mi? gelirken üstüne elma poşetini koymuştuk ondan eğrilmiştir'' ''Ondan hiç eğrilir mi yahu:)))''

Canım Babaannem bu hikayesi meşhurdur:) Babaanne demişken bir günde lise 1.sınıftayım.Yeni samimi bir arkadaş edinmişim. Birgün arkadaşın annesi okul çıkışı yemeğe çağırdı. Ben de utangacım, sıkılıyorum ilk defa gitmişim. Annesi masa hazırlamış oturttu bizi. Neyse utana sıkıla yiyorum ben, Arkadaşın Babaannesi çıktı geldi mutfağa:) Bir elinde tespihi diğer elinde bastonu. Benim çekindiğimi farketmiş olacak ki, ''yiyin utanmazlar yiyin!'' dedi:) Ben şöyle bir afalladım Allahım burdan gitmek istiyorum dedim içimden:)) Annesi hemen durumu anladı ve toparladı ''Yanlış dedi kızım, utanmadan yiyin diyecekti, kusuruna bakmayın'' Derin bir oh çektim tabi, çok tatlıydı, şimdi düşününce tebessümle anıyorum o günleri, o insanları, yaşananları...

  Özlüyor insan kaybettiklerini, zaman zaman depreşiyor duygular. En güzeli, böyle tatlı anıları düşününce, üzülmekten ziyade ne çok sevdiğini anlıyorsun. Talı bir özlem...

  Sizlerinde vardır böyle, eski topraklarımızın, koca çınarlarımızın üzerimizde iz bıraktığı, yüzde tebessüm bırakan anıları. Varsa ne duruyorsunuz Hadi buyrun:)

                                         Herkese mutlu pazarlar, iyi hafta başı olsun...