Boyaları dökülmüş bir bankta, oturmuşsun tek başına boğaza karşı. İstanbul atarken güneşini bir tepenin ardına, gün akşam olmakta. Her ne kadar saklansa da yıldızlar, sahneye çıkmak üzere karanlığın ustaları...

  İnsanlarda bir telaş, bir koşturmaca, tam bir akşam curcunası. Kimbilir kimler nerelere yetişmeye çalışıyor, kimler kimlerden uzaklaşıyor? Geçiyorlar önünden;
Kimileri, ellerinde akşam simidi aheste,
Kimileri, kendinden geçmiş bilinmez hangi heveste....
Kimileri, başı semada koltukları kabarık yürüyor,
Kimileri, boynu bükük bastığı toprakta kendi eziliyor...
Kimileri, buraları bana ait dercesine herşeyden bir pay istiyor,
Kimileri,bir yudum su için hergün şükrediyor...
  Geçiyorlar işte hiç bitmek tükenmek bilmeden. Almışsın yanaklarını ellerinin arasına, boğazın serin esintisi, suyun dansına dönüşmek üzere...Gözlerin manasızca bir sağa bir sola bakıyor. Yüz ifaden çok keskin, bakışların sert, içinden geçenler belliki karma karışık.

  Bazı şeylerden vazgeçtim demek ne kadar kolay değil mi? Zamana küsmüşlüklerin var, kışta unuttuğun baharların bir de sandıklara kilitlediğin anıların...Çabucak o sandığa yolladığın anılarının içinde çok yakın zamanların var. Doyurmadığın sevgi arsızı bir  kedi var belki, belki de kafesine hapsolmuş bir çift muhabbet kuşu ha ne dersin?
Sızlayan kalpler var, kapısı hala açık,
Geri dönüşü olmayan yollar var, hayali hep yollara saçık...
Sevdin sevildin, sevdin sevilmedin, sevmedin belki de sevildin. Ne farkeder ki?
Anılara doğru yol almışsa gemi, böyle otururken boğazda, biliyorsan güzergahını hatta; karanlıktan göz ettiğini bilen olmayacak...Sanılacaksın ki herşey istediğin gibi. İçin huzur dolu, rahatsın. Oysa, sanılmalar bazen yanılmaları da yanında sürükler. Önce derin bir efkar basar ortalığı, ardından gömülür anılar boğaza sessizce. Güvertesinde el sallayanıyla birlikte...