Gül bahçesinde bitik bir ses kalmış, duydun mu Ey Yar neden adını söylemez?
  Karanlığın içinde yitik bir ses varmış, neden belirmez?
  Etrafında ürperen bir pervane dört dönmekte, neden üşütmez?
  Gönüllere belayım ben, yüreklere sızı...Su gibi ekmek gibi canın şifası...
  Neşemde ağlarım, hüznümde içimi dağlarım, taa derinde sancısı. ..
  Sevdiğim bir yanar ben bin yanarım. Yanarım da ne gören olur ne duyan.

  Sevdaya köle, diline tövbe; sözünü söz, ruhunu eş belleyip, hala saklamaktayım gizimi...Soyup atmadım ölümüne giydiğim sana yanık hırkamı ve azat etmeyeceğim tutsak kalbimi...Duygularım, bütün fesatlığıyla almış ipleri eline...Tutarken çözülüveren, baştan savma, kusurlarla dolu sözde bir kördüğüm.
  İşte HAYAT...Kutluyorum her yıl varlığımı sayende...Bazen geçen zamana övgüler yağdırarak bazen de tövbeler içinde lanetler okuyarak. Saatleri susturmak istiyorum çocuk kalmak istediğim zamanlarda. ikişer üçer kat yapıyorum acılarımı def etmek istediğim zamanlarda da...Her durumda geçiyorum topuklarım acıyarak eğrilttiğin yollardan...İçmişiz bir kere acı suyunu. Sevgim boy verirken, hiç gocunmadım güneşten yaksa da kavursa da...

  Bilmiyorum hangi zamanda kaldığı çocukluğum saflığım. O saflığın içinde hasreti hiç bitmeyecek olan, sümbül kokulu sevgilerim var...Yarın güldüğümde; dün neden ağladığımın, bugün ise neden sustuğumun bir önemi kalmayacak...Bir yıldız daha kayacak bu gece ve ben yine dileğimi tutmak için geç kalacağım...
                                                                          Bala