Kış mevsiminin olağan görüntüsünün aksine, insanın içini ve dışını ısıtacak olağanüstü bir sıcaklık vardı.Kışta  olduğumu bilmesem ilkbahar da bile zannedebilirim kendimi. Kimbilir belki de öyle hissettiğimden bu zannediş. Alışverişe çıkmak için ideal bir gün. Bütün işlerimi erkenden bitirdim ki, rahat rahat gezebileyim. Hediye almam gerekenler için bu fırsatı kaçırmamalıyım:)

   Giyindim kuşandım, moralim yüksek, enerjim yerinde, alışveriş moduna çoktan girmişim. Hazırım artık çıkabilirm. Hanımların çoğu belki benim gibidir bilemiyorum yüksek topuklu ayakkabılarla araba kullanmak zor oluyor. O yüzden benim yedekte rahat bi ayakkabım bulunur koltuğun altında:) Kimseler farketmeden değişirim. Bazen de bir kaç ayakkabı bulurum arabada unuttuğum:) Neyse, ne diyordum hazırdım çıkmaya. Hem sevdiğim hem de arahat gezebileceğim ayakkabım arabada kalmış. Olsun, terlikle inerim ne olacak değişirim orda. Hmmm, beyaz bir terlik varmış şurda, tam yazlık işi boncukları bile var:) Amaaan olsun arabaya kadar gideceğim nasıl olsa bir şey olmaz. Bir gören olmasa bari, hiç oldu mu terliklerle  ince çoraplar, parmaklar kayıyor öne doğru. Olsa ne olur olmasa ne olur boşver, hepsi asansöre binip aşağı ineceğim o kadar. Kim görecek sanki:) Asansör gelmeyi bilmedi bir türlü, sürekli meşgul. Yukardan sesler geliyor, ayakkabı sesi tık tık kesin inen var eyvahh. Topuk sesi gittikçe yaklaşıyor:) Bir baktım yanıma doğru geliyor '' Asansör ne kadar meşgul  böyl bekle bekle sıkıldım. Siz de  mi bekliyorsunuz?'' Evet diyebildim sadece kısık bir sesle. Şöyle bir süzdü sanki, kesin ayaklarıma takıldı. Hepten rezil oldum iyimi:) Şimdi desem ki, ben bunlarla gezmeyeceğim ( terlikleri işaret ederek) arabaya kadar sadece gideceğim orda değişeceğim. Bu defa ayaklarıma baktığını anladığımı anlayacak, off daha da batacağım:) En iyisi sesini çıkarma Bala, sabırla bekle asansörü, in ve  bir an önce toz ol...Nihayet bindik asansöre, önden yol verdim. Ben de arkadan sürüyerek terliklerimi çıktım apartmandan:))

   Nihayet kurtuldum terliklerden. ayakkabılarıma kavuştum. Herşey yolunda, alışveriş merkezine geldim bile. Ne kadar kalabalık, sanki bütün şehir buraya toplanmış. Park edecek yer bile yok. Dolaş dolaş en nihayetinde buldum bir yer. Rahat arahat gezebilirim artık. Vitrinler bekle beni geliyorum der gibi daldım içeriye. Aradığımı burda bulabilirim.Vitrinlere baka baka dolaşıyorum. Tam karşıda aradığım gibi bir şey gördüm, o yöne doğru hızla gidiyorum, sanki kaçıyor, eğer yetişemezsem bitebilir:) Ya başkası alırsa. Ya yetişemezsem ne yaparım:) Derken, önce ayağım burkuldu zannettim aldırış etmedim. Arkamdan bir ses: '' Hanımefendi hanımefendiii, topuk topuk'' Bir metre gerimi işaret ederek. O da ne, ayakkabının topuğu düşümş, hiç umrumda değil, ben vitrindekinin derdindeyim:) Bir ayağıma baktım bir geride kalan topuğa...Bir bu eksikti, ne yapacağım şimdi. Çaresizce aldım topuğu elime:) O an düşündüm, arabaya gidip terlikleri mi giysem acaba diye:) O daha facia, ayakkabılara bir çare bulmam lazım diyerek oturdum bir kanepeye. Bir elimde babet olmuş ayakkabı, diğer elimde topuğu, birbirimize baktık bir süre. Hmmm buldum. Olabilir aslında, diğer topuğu da ben kırsam eşitlenir:) Hem daha rahat gezerim...Uğraşıyorum diğer topuğu kırmak için. Kırlan topuk neden bu kadar sağlam değildi sanki. Özellikle mi böyle yaparlar anlamış değilim:) Bu arada yan tarafta iki tane çocuk mısır yiyorlar, kaşıkları ağızlarında, tıka basa dolu bana bakıp kaldılar öyle. Çığlık atacakları zamanı bekliyorlar, muhtemelen deli zannettiler beni:) '' Anneeee, Anneeeee ne yapıyor bu kadın kovalayacak bizi ayakkabılarla:))'' Yürü çocuğum yürü, Allah akılfikir versin...

   O kadar uğraşım sonuç verdi neyse ki. İkisi de eşitlendi. Biraz eğri büğrü oldu ama olsun. Hedefime ulaştım ya, istediklerimi aldım ya gerisi önemli değil:) Eve döndüğümde, bir çift terlik, topuksuz ayakkabılar, şişmiş ayaklar ve gördüğü muamelenin dışında herşey olağandı:) Alışverişse tesellisiydi...