Bir gün O ışık söner, herşey biter.
Bir veda bile etmeden gider, giden...
Ardında ne çınarlar bırakır, gövdesi gölgesine aşık. Yanında ne umutlar sürükler, yalnızlığına sadık...Hiç ummadığın bir anda, kuru bir fırtına ürpertir canını. Çırpar, daha yeşilken yapraklarını, incitir körpe dallarını...
Önce toprak savrulur şöyle bir inceden, bütün ruhuna dalar sükunet saf bedenden...
Kıpırdamak yok
Konuşmak yok...
Bir haberle alt üst olur dünyan. bütün şehir zifiri bir geceye mahkum olur o an.
Her yer karanlık
Her şey hayalet...
Karabasan gibi çöker her ne varsa üstüne. Ve o şehrin ayakları kırılır bir bir...Ardındaki her şey yerle bir olur. Yıkılır binalar, çığlıklar... Feryat figan, kıyamet kopar...Ya sen? Sen ise, sessizce olup biteni izlersin izlerini bıraktığın o yerde.
Sevdiklerin...Uğruna gözünü kırpmadan canını verebileceklerin nerdeler? Bak şu içine kapananları, paramparça olanları gördün mü? İşte ordalar, yan yanalar...Hepsi perişan, hepsi yıkık bitik...Sende zerre kıpırdama yok. Bilseydin böyle olacağını gider miydin ansızın?
'' Hadi gidiyoruz'' dediğinde bir ses, koşar mıydın yalın ayak? Bilseydin bu gidişin dönüşü yok, bırakır mıydın yerini yurdunu öyle? Kahreder miydin sevdiklerini hiç?
Ama oldu işte...Çare yok eller kollar bağlı. Umut hayata düşman kesilmiş, sabır herkesin dilinde, teselli çabalarının ise ardı arkası yok...Sadece derin bir hüzün var...
Ardına bakabildin mi acaba? Geride büyürken koklayamadığın bir gülün, uyurken sarılamadığın bir canın kalmış yarım...

''Ey gönlümün sesi bekle beni...
Gün gelecek;
Akıttığın yağmurun notasında dinleyeceğim sesini...''

Bütün kaybettiklerimizin ruhu şad olsun.