An gelipte; kaybettiğiniz anne ya da babanızın kollarında hüngür hüngür ağlamak istediğiniz zamanlar oldu mu hiç?

Sımsıkı sarıldığınız bir ömrün ortasındayken, daha başındaymış gibi '' babacım / annecim '' diye yeni dillenen bir çocuk edasıyla ilgi beklediniz mi şımarıkça? Üstelik boşa beklediğinizi bile bile...

İsyan bayrağını çekip; yalvardınız mı saçlarınızı okşaması için O elin? Çektiğiniz acının içine bir de, uzandığını sandığınız el boşluğa düşünce boğuluyor gibi oldunuz mu?

Ne çare, ne umut yokluğu el atmazken derdinize, sessiz sessiz günahlarınızı içinize akıttınız mı? Gözpınarlarınızdan deli gibi hüznü, isyanı kusarken; üstünü kapatacak bir şey bulamadığınızda '' gözüme bir şey kaçtıda '' numarasını yinelediniz mi inandırıcı olmasa da?

Hıçkırıklarınızı tutup; '' baba / anne kurtar beni! '' diye diye saç diplerinizden topuklarınıza kadar batan dikenleri sökmeye çalıştınız mı içiniz kanaya kanaya?

Ağlamaktan gözlerini şiş, her şeyi karmakarışık görmeye başladığınızda; '' yeter kızım ağlama artık '' diyen bir babanın ya da annenin taklidini yaptınız mı kendi kendinize?

Kendi sesiniz kendinize yabancı geldi mi? Tıpkı her şeyin öyle geldiği gibi, ellerinizin bile...

Birileri bir yerlerde, bilir kişi fetvasıyla günahlarından arınırken, siz; karanlık bir kuyuya saplanmış kalbinizle taş kesildiniz mi? Ve Siz...Sessiz bir cevap için koparılan kalbin, yıkık bir bedende, işe yaramaz parçası gibi silindiniz...

Birilerinin sizi anladığına kanaat getirdiğiniz noktada, ayaklarınız birbirine dolandı mı düz yolda? Yanılgılarınız yüzünden yine tökezleyip düştünüz mü? Deli saçması halleriyle üstüne bir de kendi kendinize güldüğünüz oldu mu?

Lüzumsuz yalanlara, gönüllü eşlik ederken en havalı bahaneler; insanların olanı olduğu gibi söyleyememe cesaretsizliklerine hayran kaldınız mı?

Anladım ki; sanılmalar hep yanılmaları destekliyor...Suskunluk, en kısa cevap uzun sorulara...Kırgınlık, en güzel çiçek koklayabilene...Sevgi, duyulan en nadide his, kaybettiklerimize...