Bir hafta geçmişti, darbenin şiddeti kendini daha çok hissettiriyordu. Açlığın verdiği histen daha korkutucuydu. Gece sokaktan alınman ve gözetim altından yok olman içten bile değildi. Memleketime gitmeye karar verdim. Okulların açılmasına az zaman kalmıştı. 18 Eylülde İstanbul’dan yola çıktım Ankara’ ya gidene kadar defalarca arandık. Ansızın otobüs durduruluyor, içeriye asker giriyor; sert bir emirle ‘’herkes kimliğini çıkarsın, eller ensede beklesin’’. Şüpheli, ismi kayıtlarda olanlar kayıtsız şartsız toplanıyordu. Koskoca askeri bir gücün karşısından durmak akıl karı değildi. Ve başına geleceklere razı bir şekilde boynu bükük peşlerinden gitmek zorunda kalıyordular...

Ankara’ya gittik ve aktarmalı olarak başka bir otobüse bindik. İçimde artık buraya kadar çektiğimiz eziyet bitsin, rahat bir yolculuk yapalım. Yan koltuk ta, iki yaşlı amca oturuyordu. Bana nereden geldiğimi türden sorular soruyordu. Okuduğumu ve yakın köyden olduğumuz anlaşıldığında daha çok ilgilenmeye başladılar. Bu davranışları benimde hoşumuza gitmişti...

Ankara il sınırlarından çıktığımızda gece yarısı olmak üzereydi. Otobüs durdu, içeri astsubay düzeyinde komutan, arkasında silahları çapraz tutuşta, diğer Askerler girdi. Dört koltuğa bir asker düşecek şekilde koridora dizildiler. Elimi cebime attım kimliğim yok. tüm ceplerime baktım yok, yok, yok! Sıra bana geldiğinde Astsubay; ‘’kimlik duymadın mı?! ‘’Eyvah ne yapacağım?’’ Ankara’dan aktarma yapılırken kimliğimi diğer otobüsten düşürmüşüm. Tedirgin bir ses tonuyla ‘’komutanım kimliğim yok’’ dedim ‘’sen de aşağı in’’ dedi. Dünyamın karardığını fark ettim kulaklarımda bir uğultu. Asker ‘’hadi ’’ dedi, komşu koltukta, yaşlı amca ayağa kalktı peşimden arabadan aşağı indi…

Yolun sağına üç-dört otobüs daha dizilmişti. Aşağıda yirmi kişiden fazla, elleri önde bağlı yol kenarında bekliyordular. Hava soğuk değildi fakat üzerime şiddetli bir üşüme geldi, dişlerim birbirine vurmaya başladı. İtiraf etmek gerekirse, korkudan gelen bir vücut sarsıntısıydı. Komutan sıraya geçen herkese değişik sorular sordu. Bana sıra geldiğinde ‘’söyle bakalım kimliğin nerde?’’ ‘’Ankara’dan başka bir otobüse aktarma yapılırken, düşürmüşüm kimliğimi’’ dedim. Tam o sırada otobüs şoförü ile yaşlı amca yanıma geldiler. ‘’komutanım bu çocuk ile beraber İstanbul’dan buraya kadar beraber geldik’’. Ne olduysa Ankara da oldu, aktarma yapılırken düşürmüş’’komutan bana şöyle baştan aşağı baktıktan sonra ‘’İyi tamam bizden geçer, fakat başka bir kontrolden yakalanırsa bırakmayabilirler’’  dedi. Çocuk denecek yaşta olmasaydım beni hiçbir gücün bıraktırmayacağını anlamıştım.

Sevinçten neredeyse komutanın boynuna sarılacaktım. Yaşlı amca beni kurtarmıştı, bir sonraki kontrol noktasında neler olacak endişesiyle otobüse bindim. Yozgat, Sivas, Erzincan, Erzurum bütün şehirlerin giriş-çıkışından ve diğer önemli merkezi yerlerde, defalarca arama yapıldı, her seferinde yaşlı amca benim için olağanüstü çaba sarf etti.

İnsanların gözünde; umutsuzluk, geleceğe ait kaygılar, korku, endişe bütün duygular sinmişti. Esir kampına gidiyormuş gibi hissediyordu herkes kendisini. Karşımızda silahlı asker-polis gördüğümüzde korku yüreklerimiz perişan ediyordu. Katılaşmış bir görüntüye bürümüştüler hepsi sanki. İnsanlarla ile devlet arasındaki, bağlar tamamen kopmuştu.

Nihayet Kars’ta şehrin girişinde, bu kez polis arama yapıyor. İki gün boyunca asker aramasına alışmıştım fakat polisi gördüğümde tedirgin olmaya başladım. Birkaç polis içeri girdi; ''bu bir rutin aramadır, herkes kimliğini hazırlasın’’ işte buraya kadar dedim kendi kendime, kurtarıcı amcamla tekrar göz göze geldik. Eliyle sakin olmamı işaret etti.

İlk kez gözünde umutsuzluğu yakalamıştım. Kaçınılmaz olarak sıra bana geldi. ‘’Kimliğini göster’’ dediğinde artık ne olursa olsun bir tavırla ‘’kimliğim yok dedim’’ neye dayanarak bu tepkiyi verdiğimi sanırım polis bile anlam veremedi. Sanki böyle bir şeyi söyleyeceğimi önceden biliyormuş gibi ‘’iyi o zaman aşağı in’’ dedi. Gündüz olmasına rağmen hava çok soğuktu. Kış sanki erken gelmişti.

Aşağı indim, yanımda polis ile az ilerde elleri arkasında bekleyen takım elbiseli bir adamın yanına götürdü. ‘’Komiserim bu vatandaş, İstanbul’dan buraya kadar, kimliksiz gelmiş’’ dedi. ‘’Ne! Vatandaş mı? Bu daha çocuk?’’ Bunu söylerken alaycı bir tavır takınmıştı. Komiser;’’ söyle bakalım kimliğin nerede?’’

Bakışlarında ürkütücü bir sertlik vardı. ‘’Kimliğim yok’’ deyince, yüzü daha sertleşerek kolumdan tuttu diğer yumrukla göğsüme yarı sert vurdu. ‘’sorularıma doğru dürüst cevap ver!'' dedi. Derin bir nefes alarak durumu kekeleyerek anlattım. Yanında duran polise ''alın bunu arabaya '' yüzüne hüzünle baktım.  Yaşlı amcayla otobüs şoförü Komiserin yanına yaklaştılar. Yaşlı amca ''ne olursunuz o daha çocuk götürmeyin, bütün mesuliyet bana ait her şeye şahidiz çocuk kimliğini aktarma yapılırken, diğer otobüste unuttu’’ şoförde başıyla onayladı. Komiser amcaya döndü sert bir çıkışla ''ne yapmamı istiyorsunuz?'' Amca; ‘’eğer götürmek gerekiyorsa, beni de yanında götürün, onu yalnız bırakamam deyince. Komiser bana döndü, zorlukla ayakta durmaya çalışıyordum. İçimde öfke, yorgunluk, korku, uykusuzluk ne ararsanız, psikolojim tamamen iflas etmişti. Komiser yanındaki polise; başıyla işaret ederek bunların kimlik bilgilerini alın sonra bu çocuk köyüne gittiğinde, iki gün içerisinde babasıyla karakola gidip kimlik çıkardığına dair bilgi versinler.

Benim yaşım küçük olmasaydı. Eminim ki 6 ay ifadesiz kodeste yatmam içten bile değildi. Yaşlı amca ise; hem kurtarıcı hem de bir yardımsever biri olarak insanlığını gösterdi…