Duygularımın yükü çok değil dünyama.
Bilindik bilinmedik, ne varsa hayata dair aldım sırtıma...
Geldim çat kapı gönül evine. Çünkü;

Ne zaman seninle seni konuşmak istesem, gözlerini kapatıyorsun yüzüme. '' Anlatacak neyim var?'' der gibi aniden yan yatıyor sükunetin. Tam ağzımı açıp '' çok şey var!'' diyeceğim de, suskunluğun benden önce davranıp mühürlüyor dilimi. Aramız açılır diye mi aralanmaya korkuyor gözkapakların? Pür dikkat sana bakıyorum. Kıpırdar gibi misin yoksa bana mı öyle geliyor anlayamıyorum. Belli k i mecalin yok...

Anlıyorum. Farkındayım. Biliyorum. Biliyorum ellerin sıcak değil artık. Biliyorum yılların yorgunluğu da yok üstünde. Nasıl olsun ki? Yıllardır uyuyorsun. Uyumuşluğun yaşamışlığından fazla...Yetmedi mi dinlendiğin uyansan ya artık. Üstünde simsiyah bir örtü, rengini hiç kaybetmemiş. Baş ucundaki çınar senden yaşlı...çiçeklerin solmuş sadece. 

Biliyorum yanında sol yanının boşluğu var. Bir kerecik olsun bak gözlerime. Bak ki, gözlerimde sana ait boşluklar dolsun... Bir kerecik olsun gülümse bu çocuğa. Gülümse ki, bütün oyuncaklar serilsin önüne, sevgin dolsun kucağına... 

Zaman kızım zaman deyip geçme sakın,  kandırma beni. Büyüdüm artık ben. Geçen zaman, sadece zaman...

Zaman değişti. Derğişen bu handan geçen yolcular. Bir de yolcularını uğurlayan hancılar. Ben de değiştim...O yüzden hiç değilse sendeki beni, bana anlat...

Şimdi; bir kanun taksimiyle aç perdeyi...
Nakaratları es geçelim.
Nihavent çalıp, hüzzam söyleyelim.
Rüzgarda sallanıp, yağmurda ıslanalım.
Fikirlerimizi ipten alıp, duygularımızı dizelim dizelere...
Geceye boyanıp simsiyah, geceyi gündüze katalım.
Takıp beyaz kanatlarımızı, aydınlığa uçalım.
Sevgiye tutunup, kıralım gönül kapısını.
Cümle'mizin gizli öznesi olup, yüklemi geri çekelim.
Bütün sıfatlara biz ekleyip, öznenin gizlisini bizden çıkaralım.
Yani kapatma perdeyi, son sözü etmeden.
Geçme kendinden, bu şarkı bitmeden...