Cılk...
19 Ekim 2016, 14.38 A- A+
Artık altına benzer bir şey bulabilmek imkansıza yakındı. Bu dünyada kimse mucize yaratabilen bir simyacı da değildi zaten. Dünyanın bütün karaları, denizleri cılk pislikle dolmuştu. "Dünyanın rengi nedir" sorusunun cevabı; elbette ki "beyaz" olabilirdi. O göz alıcı beyaz, her kılığa girebilen ve bizi, o iç bulandırıcı balçık çukuruna itip kendine dahil eden kör edici beyaz... İnsandık, illa ki bu kılıkların birine kanacaktık. Kimsenin cennetin kapısını açabilecek bir anahtarı yoktu. Bebekken ölmeyi dileyemezdik ki; kirsiz, günahsız bu dünyadan göçüp gidebilelim. Aldatıcı beyaz, kendinden başka hiçbir parlaklık kalmayıncaya dek; insanı, yine bizzat insan eliyle, miadı dolmuş bir teneke rengine çevirmeye devam edecekti.
Ve geride kalan, biraz parıldayanlar... Onlar, bir an önce yok edilmesi gereken şeyler olacaktı haliyle. Değeri, değersizleştirene kadar örselemek gerekirdi çünkü. Birazcık parıldayanı, pis bir kahverengiye ulaştırana kadar zımparaya tabi tutmalıydık. Her şeyi ve herkesi kendimize benzetmek zorundaydık. Belki o zaman, benzerlerinin içinde ayırt edilemeyecek paslı birer teneke parçası olduğumuz gerçeğini görünmez kılabilirdik. Belki o zaman, o cennet vaadinin, vaad edileni olmayı, aradan bir şekilde sıvışmayı deneyebilirdik. İşte bu bilinçle, parlaklığını alana kadar törpülemeye, yontmaya başladık her değeri ve parlaklığını muhafaza etmeye çalışan her şeyi.
Kimse; bahçesinde, yanında yöresinde parıldayan bir şeyin sonunu iyiye yormamalıydı. Çok yakın bir zamanda ölecek olan bir insanın veya ölü bir balığın fersiz gözleriydi şimdilik parıldıyor gibi görünen. Bütün kokuşmuşlar, ellerinde eğeleri bekliyorlardı öldürme ve yok etme sıralarını. Kimse "sevgi şarkısını hep birlikte söyleyip bu dünyayı güzelleştirebileceğimiz" gibi bir vehme kapılmamalıydı. Artık her şey ve herkes; paslı, orası burası metal yorgunluğuyla dökülmüş, eciş-bücüş, şekilsiz, mat ve donuk birer teneke parçası, birer nesne kalıntısıydı.
-----------------------------------------------
Dünya ve insan; Tool'un "46 ve 2"sindeki; kabuklarının tutulup tek tek soyulduğunda, bir çorap gibi ters-yüz edildiğinde, iğrenç bir yaratığın, bir yok edicinin, bakmaya bile tahammül edilemeyen çirkinlikteki bir ucubenin görüntüsünden ibarettir. 44 +2 ideal olan değil, sadece tanımlanmış sayılardır. Güzel rüyalar, yalnızca görülüp unutulmak içindir.
https://www.youtube.com/watch?v=sTxMO8Ei_4Y
Fortysix & Two
Üstümdeki deriyi çıkarıyorum / Yara kabuklarımı kaldırıyorum tekrar
Aşağıdayım / O yaşlanmış kaslarımın İçini kazıyorum / Bir ipucu arıyorum
Karnımın içine doğru kıvrılıyorum / Olduğum şeyden arınıyorum
Kendi karmaşamın ve güvensiz saplantılarımın içinde debeleniyorum
Benimle kesişen bir yama için / Ya da bana rehberlik edecek bir tek kelime için..
Değişimin geldiğini hissetmek istiyorum / Neyin içinde saklandığımı bilmek istiyorum...
Gölgem / Değişim gölgemin içine doğru geliyor
Gölgem derimi soyuyor -bir elbiseyi çıkarır gibi-
Yara kabuklarımı yine kaldırıyorum
Değişimin beni yuttuğunu-özümsediğini- hissetmek istiyorum
Dışarısının içime kıvrıldığını hissetmek / Metamorfozu hissetmek istiyorum
Katlandığım şeyden arınmak istiyorum.
Gölgem / Değişim geliyor / Şimdi tam zamanı / Kas hafızamı dinle
Üstüme yapışanları -bu giysiyi- düşünüyorum kaç zamandır
Ve işte 46 ve 2 tam karşımda duruyor..
Yaşamayı seçtim / Büyümeyi, alıp vermeyi / İlerlemeyi, öğrenip sevmeyi,
Ağlamayı, öldürmeyi ve ölmeyi / Paranoyak olmayı ve
Yalan söylemeyi, nefreti ve korkuyu / İlerlememi sağlayacak ne varsa yaptım..
Yaşamayı seçtim / Yalanı, öldürmeyi ve vermeyi
Ölmeyi, öğrenmeyi ve sevmeyi / Bir adım atmamı sağlayacak ne varsa yaptım...
------------------------------------------------
YORUMLAR